عوامل پیشگویی کنندۀ مهارت گفتاری زبان آموزان ایرانی در زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی

این مطالعه با هدف بررسی قدرت چهار عامل توانایی صحبت کردن به زبان اول، بسندگی زبان دوم (انگلیسی)، استفاده از راهبردهای صحبت کردن و ویژگیهای شخصیتی برونگرایی و درونگرایی در پیشگویی توانایی صحبت کردن به زبان دوم (انگلیسی) انجام گرفت. به این منظور از 47 دانشجوی (۱۳ پسر و 34 دختر) سال اول زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه شیراز مصاحبه ای در آزمایشگاه زبان به عمل آمد که در این مصاحبه از نمونه سؤالات آزمون بین المللی زبان انگلیسی برای سنجش توانایی ایشان در صحبت کردن به زبان دوم استفاده شد. برای تعیین سطح توانایی ایشان در صحبت کردن به زبان اول، ترجمۀ دو آزمون بین المللی زبان انگلیسی مشابه مورد استفاده قرار گرفت. جهت بررسی استفادۀ شرکت کنندگان از راهبردهای صحبت کردن، پرسشنامۀ راهبرد صحبت کردن خدادادی (۲۰۰۰) بکار گرفته شد. بر اساس پرسشنامۀ برونگرایی آیزنک (۱۹۷۳)، ویژگی شخصیتی دانشجویان تعیین گردید. با استفاده از رگراسیون چند گانه معلوم شد که چهار متغیر مستقل توانایی صحبت کردن به زبان اول، بسندگی زبان دوم، استفاده از راهبردهای صحبت کردن و ویژگیهای شخصیتی برونگرایی و درونگرایی، مشترکا" ۴۲% از تغییرپذیری در توانایی صحبت کردن به زبان دوم را پیش بینی می کنند. نتیجه تجزیه و تحلیل تغییر پذیری معنی دار بودن رگراسیون را نشان داد. در پایان، جدول همگزاریها معلوم کرد که عوامل توانایی صحبت کردن به زبان اول، بسندگی زبان دوم و ویژگی شخصیتی به تنهایی قادر به پیش بینی توانایی صحبت کردن به زبان دوم بطور معنی دار هستند. اما عامل راهبرد صحبت کردن چنین نتیجه ای را نشان نداد.